Maciszewski, RafaÄšâ Mity skandynawskie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

i bogactwach, które Angantyr sobie przywłaszczył. Droga do
skarbu była jednak daleka. Wiadomo bowiem było, że wuj dobro�
wolnie nie odda chłopcu należnego mu spadku. Ottar postanowił
więc przedstawić swoją sprawę na thingu. Tak się też stało.
Ul
Rok w rok zbierali się wolni mężowie przy Białej Skale, by
radzić i rozsądzać spory. Ottar, ubogi i pozbawiony popleczni�
ków, nie miał większych szans na wygranie sprawy z tak zna�
nym i potężnym mężem, jakim był jego wuj. Szczęście jednak
mu dopisało. Znalezli się bowiem ludzie niechętni Angantyrowi,
którzy pamiętali jego matkę i jego jako chłopca, z którym przy�
była w te strony. Brak jednak było dowodów, że stojący przed
thingiem Ottar, a tamto dziecię, to jedna i ta sama osoba. Rada
w radę uradzono, że jeśli za rok, na następnym thingu Ottar
przedstawi dzieje swego rodu i wywiedzie genealogię, a tym
samym udowodni swoje prawa, to Angantyr odda mu ojcowiznę.
Ruszył tedy Ottar w długą drogę, by rozpytywać ludzi i szu�
kać śladów swoich przodków. Wędrował tak, wędrował, ale czy
to wdzięki napotykanych niewiast przesłaniały mu świat, czy
też znalezć nie potrafił, dość na tym, że wyznaczony termin
zbliżał się ku końcowi, a on niczego nie wskórał.
Szedł więc przed siebie, pogrążony w niewesołych myślach,
aż spotkał starca, siedzącego samotnie na skraju drogi. Po kró�
tkiej rozmowie, sam nie wiedząc dlaczego, zwierzył mu się ze
swoich problemów i opowiedział o swoim całym życiu. Starzec
poradził mu, by zwrócił się o pomoc do bogini Freyji. W tym celu
miał zbudować ołtarz z polnych głazów i złożyć na nim ofiarę
z pary wołów. Tak też się i stało. Gdy dym ofiarnego ognia
uniósł się ku niebu, a krew spłynęła na kamienie, przed zdumio�
nym Ottarem stanęła bogini we własnej osobie. Urzekła ją
bowiem uroda młodzieńca, tak że postanowiła spełnić jego pro�
śby i dopomóc mu w zdobyciu skarbu. Przed tym musiał jednak
przez miesiąc pozostać w mocy bogini. Nie miała to być jednak
niewola dla młodzieńca zbyt uciążliwa. Wszak Freyja była naj�
piękniejszą wśród bogiń, zaś sam Ottar krew miał gorącą....
Cały miesiąc trwały te wesołe igraszki, aż w końcu pozostało
tylko trzy dni do wyznaczonego terminu. Wtedy Freyja posta�
nowiła spełnić daną obietnicę.
112
Ruszyli oboje z Ottarem do J�tunheimu. Tu, na skraju %7łela�
znego Lasu miała swoją siedzibę Hyndla, mądra olbrzymka,
przed którą ani przeszłość, ani przyszłość nie miały tajemnic.
Do niej to właśnie postanowiła bogini przyprowadzić Ottara.
Aby jednak nie padły na niego czary strasznej krainy Thursów,
nadała mu postać odyńca, zwierzęcia, które było jej poświęcone.
Potem dosiadła go jak rumaka i tak wyruszyli w drogę. Przera�
żająca to była wędrówka, pełna niebezpieczeństw i trudów.
W końcu jednak stanęli u skalnych wrót domostwa Hyndli.
Zastali wieszczkę pogrążoną we śnie, lecz Freyja zaczęła prze�
mawiać do niej miłymi słowy, tak że olbrzymka przebudziwszy
się, przyjęła, acz niechętnie, nieproszonych gości. Bogini zaczęła
teraz prosić wszystkowiedzącą, by przełamała niechęci uchyliła
przed Ottarem tajemnicę jego pochodzenia. W zamian obiecała
wyjednać dla Hyndli łaskę bogów, a nawet samego Thora, nie�
przejednanego wroga rodu olbrzymów. Wieszczka początkowo
opierała się tym namowom, nie kryjąc, że wie, iż to Ottar
przemieniony w młodzieńca przybył wraz z boginią, ani też
o tym, co ich oboje łączy. W końcu jednak poczęła snuć dzieje
ottarowego rodu. Ożyli dawni bohaterowie, których sława po
dzień dzisiejszy nie przebrzmiała: Ulf i Swan Rudy, Alf zwany
Starym i Halfdan, Skj�łdungowie i Skiłfingowie, �dłingowie
1 Yngłingowie, najwspanialsi z najwspanialszych rodów.
Dzwięczały w słowach pieśni echa dawnych bitew, mężni kro�
czyli ścieżką sławy. Dumne kobiety rodziły synów, by ci zapeł�
niali Walhallę. Długi poczet imion wymawianych z czcią
w całym Midgardzie. Zdumiał się Ottar, słysząc, jak wspaniałe�
go jest urodzenia. Zdumiała się też Freyja, nie wstydząc się już
swojego związku ze zwykłym śmiertelnikiem. Lecz pieśń
brzmiała nadal. I usłyszeli, bogini i człowiek, to, co przed nimi
słyszał tylko Odin u zarania świata. Hyndla śpiewała teraz
o początku świata i jego kresie, o rodzie bogów i ich końcu. Baldr
zginął i został pomszczony, potworne dzieci Lokiego szarpały się
113
w swych więzieniach. Tryska pod niebo ogień, ziemia pogrąża
się w odmętach. Nić losu bogów zostaje przecięta. Przychodzi
Inny, Nienazwany i słońce wita nowy świat.
Wieszczka umilkła, kończąc swą pieśń. Lecz Freyji było tego
mało. Zażądała jeszcze, by olbrzymka podała Ottarowi napój
pamięci, aby nie zapomniał tego, co usłyszał. Hyndła wpadła
w straszną złość, słysząc te nowe żądania, i napoju dać nie
chciała. Dopiero, gdy Freyja zagroziła, że spali ją w magicznym
ogniu, uległa. Przygotowała jednak podstęp. Przyniosła Otta�
rowi cudowne piwo warzone na magicznych ziołach, lecz przed
tym zatruła je czarami. Bogini przejrzała jednak zamysł ol-
brzymki i boską mocą unieszkodliwiła zły czar. Wezwała przy
tym wszystkich bogów, by wspomagali Ottara w jego dalszych
poczynaniach. Tak się i stało. Ottar wygrał spór z Angantyrem
i rychło stał się człowiekiem poważanym. Porzucił czcze igraszki
i jak na godnego potomka swoich przodków przystało, kroczył
dalej drogą pełną chwały i bitewnych zmagań. Męstwo jego stało
się przysłowiowe. W bitwach był tak zażarty, że ludzie nazwali
go Ottarem Szalonym. A gdy w końcu padł w boju, zasiadł
u boku innych bohaterów w Walhałli, a imię jego po wsze czasy
przetrwało w Pieśni.
114
OPOWIEZ O SKIRNIRZE [ Pobierz całość w formacie PDF ]