[ Pobierz całość w formacie PDF ]

szkód w drodze, \
ebym wrócił do domu...
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
Cadyk podał mu rękę.
0 0
l128 3
Rudy odchylony w tył, z rękami wsuniętymi w skośne kieszenie kapoty, patrzał na piekarza.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Wracam te\
. - Poderwał się Apfelgrn. Wez
miecie mnie na furÄ™? Mam ju\
dość. To nie jest
dla
mnie interes. śony nie mam, córki nie mam. Co mi zrobią?
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
Rudy podniósł obie ręce, zakręcił się na miejscu i znalazł się między cadykiem a piekarzem.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Zaraz! Zaraz! Powoli! Panie śydzie! Poczekaj! Mędrzec! Popatrzcie no na mędrca! - Rudy
wziÄ…Å‚ piekarza za brodÄ™. - Wracam? BiorÄ™ nogi na plecy i wracam? Hou! Powoli! Co to?
Bezpański
świat? A cadyk? To ciebie nie obchodzi? Cadyk to nic?
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Cadyk dał mi ju\
rękę na drogę - powiedział piekarz płaczliwym głosem. - Gwałtu, rabusie!
Czego chcecie ode mnie!
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Rękę jak rękę. Dwa palce. Cadyk to cadyk. Ale pytać trzeba mnie. On jest wa\
niejszymi
spraÝ
wami zajęty. Kto mo\
e wiedzieć, gdzie on teraz jest? Siedzi tu, a jest gdzieś wysoko. A
apie
anioły.
Du\
o wie, co się dokoła niego dzieje. On nie będzie się zastanawiał, czy piekarz ma jechać,
czy nie ma
jechać. śaden wóz. śaden koń. On musiał się dobrze namęczyć, \
eby zdjąć ze mnie grzech
przebywaÝ
nia pod jednym dachem z nią. Słyszałeś, co mi powiedział? Na ulicy chodzi
niebezpieczeństwo śmierci.
Niebezpieczeństwo duszy. A ty tu mi podnosisz wrzask i krzyczysz gwałtu! Fe! Wstydz
siÄ™!
Taki deliÝ
katny śyd jak ty! Siedz
tu i nie wychodz
! Ty te\
masz \
onÄ™ i dzieci, chcesz, nie daj Bo\
e,
ściągnąć na
siebie i na swój dom największe nieszczęście? Tfu! Nie moimi wargami zostało to
wypowiedziane.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Tfu! Tfu! Tfu! - spluwali chasydzi.
0 0
l128 3
- Nic mi się nie stanie - upierał się piekarz. - Memu synowi, dzięki Bogu, nic się nie stało, to
i mnie, z Bo\
Ä… pomocÄ…...
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- A skąd masz tę pewność, \
e twemu synowi?... - spytał rudy.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
Piekarz Wohl spojrzał na rudego, potem dokoła siebie.
0 0
l128 3
- Coś mu się stało?
0 0
l128 3
- Nic mu się nie stało. Nic nie słyszałem. Tak się tylko mówi. Nie o to chodzi. Chodzi o to, \
e
ty
nie pomyślałeś, co będzie z nami, z naszymi \
onami. Pomyślałeś o tym? A widzisz!
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- PrzyjadÄ™ jutro i zabiorÄ™ wszystkich. Razem z synem i drugim wozem przyjadÄ™.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Jutro! Jutro! śydzie! Rozkazuję ci, w imię cadyka, siadaj i siedz
! I niech mi to ju\
będzie
koÝ
niec!
0 0
l128 3
- Nic nie rozumiem - oburzył się właściciel sklepu eleganckiego obuwia człowiek własnym
koÝ
niem i wozem nie mo\
e jechać, gdzie chce i kiedy chce?
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
Pritsch zakaszlał i zasłonił chusteczką usta.
0 0
l128 3
- Pierwszy raz się zgadzam - właściciel koncesji na trafikę i loterię skinął głową w stronę
ApfelÝ
grna - jego wóz i jego prawo.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Jak chce jechać, niech jedzie - odezwał się Sołowiejczyk - prawo ma ka\
dy, ale on nie wie,
co
mo\
e go spotkać. Mogą go spytać o przepustkę.
0 0
l128 3
- Przepustka? Co to jest? - spytał piekarz.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Dowiecie siÄ™. Wszyscy siÄ™ dowiecie.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Po co straszyć? Ja nie taki strachliwy - odparł Wohl. - Przepustka? Niech będzie przepustka.
Bóg dał na tyle, da na przepustkę te\
.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Nikogo nie chcę straszyć, ale przypominam sobie Kiszyniów. Dziesięć mniej więcej lat
temu.
śona była w cią\
y z najstarszą córką, Lenką.
0 0
l128 3
- Znowu to samo - jęknął Apfelgrn.
0 0
l128 3
- Pamiętam Kiszyniów, posłuchajcie, posłuchajcie, nie szkodzi, ja się nie obra\
am. Był
właśnie
dzień przed pogromem. Pijany kozak wpadł do moich teściów. Rzucił się na moją
szwagierkę. Ale teść
nadbiegł z siekierą. Kozak się przestraszył i uciekł. Ale co by było, gdyby został zabity? Nie
daj Bo\
e!
Dlatego mówię wcią\
i powtarzam: przed nimi trzeba uciekać. Jak najdalej!
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Co by było? Przecie\
tak czy tak było. Na drugi dzień, ten pogrom. To ju\
lepiej było zabić
kozaka - powiedział piekarz Wohl.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- To znaczy, \
e jeszcze mało! - Sołowiejczyk poczerwieniał. - Wstyd tak mówić! Fe! Wstyd!
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Wstyd! Niech będzie wstyd! I niech mnie nikt nie uczy! Ja ju\
mam swoje lata i przez byle
koÝ
go nie dam się uczyć.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Byle kogo! Kto mówi? Ja takich mam pięciu w jednym kąciku u mnie w sklepie! Piekarz
podÝ
płomyków!
0 0
l128 3
- Co? Powtórz! - Piekarz Wohl skoczył na środek izby austerii.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
Sołowiejczyk przemilczał i usiadł z powrotem na ławce.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Oj! śydzi! śydzi! - kręcił głową introligator Kramer. - śeby się o byle co kłócić! Mało
jeszcze
nieszczęść!
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Sza! - Rudy uderzył dłonią o blat stołu. - Cadyk wraca do siebie! - Przytknął ucho do warg
caÝ
dyka. - Rebe chce coś przekąsić. Macie co? - zwrócił się do starego Taga.
0 0
l128 3
- Wszystko zjedzone, wszystko wypite. - Stary Tag rozło\
ył ręce. Rudy wyjął z kieszeni bułkę
zawiniętą w chustkę i poło\
ył ją na stole. Cadyk odmówił szeptem błogosławieństwo nad
chlebem.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- "... wyciągasz chleb z ziemi" - zakończył głośniej.
0 0 1 1 0 1 6e 1
l128 3
- Amen - odpowiedzieli chasydzi i patrzyli na palce cadyka. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

mons45.htw.pl