[ Pobierz całość w formacie PDF ]
tuÿanta dankemo, akceptu por la senekzempla ofero, kiun vi faris por li en la lastaj tagoj de lia vivo, almenaû nun, kiam ni neatendite renkontas unu la alian, mian plej sinceran dan- kon!& Poste li premis ÿian manon. Podhradskë kolere rigardis tiun neantaûviditan scenon. Kiam la doktoro finis la parolon kaj premis la manon de Eve- lino, la arbaristo ekregante sin cedis unu paÿon. La kuracisto turnis sin al li. La severa moÿto la morto sinjoro arbaristo, li diris kun la akcento de l kortuÿanta peto, pacigas ankaû Ia mala- mikojn nepacigeblajn. Kaj tial mi esperas, ke ankaû vi, en tiu çi fatala momento jam pro la infano 142 RAKONTOJ eLIBRO Neniam! tondre ekkriis obstine la arbaristo ne atendin- te, ¸is la kuracisto finos la parolon. La infano estas kaj res- tos por ÿi mortinta& Evelino ek¸emis malespere kaj dispremite falis denove sur la se¸on. En tiu çi momento la infano sur la lito en la malantaûo konvulsie ektusis. Ah, la paciento! rememorigis sin la kuracisto pri sia devo kaj rapidis en la malautaûon. Samtempe levi¸is ankaû Evelino kaj elpaÿis post la kuracis- to. Halt ! Nek unu paÿon! tondre ekkriis la arbaristo kaj en la atako de plej forta kolero per la pugno faligis ÿin teren. Evelino falis, kaj la arbaristo rapidis en la malantaûon, kie la doktoro starante apud la infanlito rigardis esplore la infa- non. Çu eble mi povus, sinjoro doktoro? demandis la arbaristo kun la servemo de frenezulo: Ne, ne! respondis la kuracisto kun la imperativa katego- rieco. Tio ne estas por laikoj! Vi faros pli bone, li aldonis mallaûtigite, se vi kunigos la pordokurtenojn, por ke la pa- trino ne vidu la lastan teruran batalon& La teruran batalon?& Do tamen la lastan batalon! traku- ris la animon de l arbaristo, kiam li mekanike plenumis la ordonon de l kuracisto. Poste li staris momenton kvazaû subite dispremita post la kunigitaj pordokurtenoj, poste li rapide sin turnis kaj ÿan- celi¸e trairinte la çambron laûlar¸e li haltis antaû Evelino, kiu dume levi¸is de la tero kaj senatente rigardis, kio okazas an- taû ÿi. 143 RAKONTOJ eLIBRO Dum kelke da minutoj neniu ekparolis. La turmenta silento estis interrompata sole de plenda bruo de l ventego el ekstere, kie la uragano jam videble laci¸is, kaj de sufoke konvulsia tusado de l infano el la malantaûo post la pordokurtenoj. Evelino, starante en la muta malespero antaû la arbaristo, havis atenton por nenio çirkaû si. Subite ÿi denove rekonscii¸is. Kunmetinte la manojn ÿi ek¸emis: Pro la kompato de Dio, patro, lasu min iri al la infano! Neniam! respondis la arbaristo surde, sed kun la katego- ria severeco. Kompaton kompaton! balbutis malespere Evelino post mallonga paûzo. En tiu momento la doktoro disigis la pordokurtenojn kaj eliris. Podhradskë alproksimi¸is rapide kaj kun la timema avide- co demandis: La infano?! La lasta medikamento efikis! raportis mallaûtigite la ku- racisto. La forta, intence kaûzita atako de konvulsia tuso li- berigis la traÛeon de la sufokanta muko kaj la spiro estas li- bera& La infano pasigis feliçe la krizon kaj nun estas la espero . Vi do opinias, sinjoro doktoro ? demandis la arbaris- to nekredante ankoraû. Ke mi esperas la resani¸on! intermetis la kuracisto. Mia tasko estas finita; sed nun, sinjoro arbaristo, la plua zorgo pri la infano apartenu al la patrino& 144 RAKONTOJ eLIBRO Al la patrino? rediris surde la arbaristo konsiderante, sed tuj poste li aldonis kategorie: Ne, ne neniam! ¯i ne estas mortinta! ¯i resani¸as! ek¸ojegis Evelino en la subita ¸oji¸o. Mami mami! ekkriis sible la infano en la lito kvazaû ¸i estus rekoninta la voçon de l patrino kaj post la momento, kiam neniu respondis, ¸i vokis plue: Avçjo! Mi aûdis mami& Çu vi aûdas? La infano vokas la patrinon! turnis sin la ku- racisto al la arbaristo. Kie estas mia mami? vokis denove la infano en la lito. Avçjo, avçjo! Venigu al mi mami! Evelino, kiu momenton staris rekti¸inte kaj senmove, kva- zaû ÿi ne komprenus, kio okazas, falis denove sur la genuojn kaj kunmetinte la manojn por ia muta peto fiksis la rigardon nebuligitan de la larmoj sur la arbariston. Sed ankaû nun la arbaristo restis nedecidigebla. La kuracisto provis ankoraû unufoje rompi lian obstinon. Pardonu, li diris, almenaû pro la memoro de l malfeliça viro, kiu certe mem pardonus en tiel kriza momento pardonu pro la memoro de via filo!.. De mia filo? ripetis la arbaristo subite per la kortuÿanta mola voço kaj post la momenta animbatalo kovrinte al si la viza¸on per la mano, li aldonis kun la eldevigita paci¸emo: Mi pardonas! Evelino salte levi¸is kaj kun la ¸ojega ekkrio kuris en la ma- lantaûon& Apud la infanlito ÿi falis, sed tuj denove levi¸is kaj kun la mieno de senmezura feliço klini¸is super la lito& 145 RAKONTOJ eLIBRO La doktoro, kiu kun la kompata intereso rigardis tiun sce- non, turnis sin al la arbaristo: Tian neantaûviditan ÿan¸on, kredu, mi mem ne atendis& Sed la perfekta feliço, kiun alportis iam al vi tiu çi virino, reve- nos neniam plu al vi en la çasdomon& Jes, ¸i ne revenos! rimarkigis maldolçe la arbaristo, mal- levinte la manon de l viza¸o& Sed kredu, aldonis la doktoro, ke tiu çi pentofaranta [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ] |