Higgins_Clark_Carol_ _Brylantowy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

%7łe wyceniał brylanty i że jest gotowy czek, który ma być pokazany na przyję-
ciu...
Myślisz, że zniknięcie Janey jakoś się z tym łączy?
�omasie, nawet tak nie myśl odparła Regan. Za kilka minut będziemy
u niej w mieszkaniu.
72
Muszę działać, zdecydowała Mary Ruffiner.
Regan Reilly! krzyknęła za oddalającymi się ulicą przyjaciółmi.
Regan się odwróciła.
Tak?
Mary wyciągnęła do niej rękę.
Jestem Mary Ruffiner. Przed chwilą byłam na drinku z pani rodzicami na tej re-
welacyjnej konferencji kryminologicznej, zorganizowanej przez pani matkę. Poznałam
panią ze zdjęcia w dzisiejszej gazecie.
Ach, tak odrzekła Regan, krótko ściskając dłoń dziennikarki. To mój przy-
jaciel �omas Pilsner.
Witam powiedział �omas.
Regan widziała wyraznie, jak bardzo chciał już iść. Ona zresztą też.
Zpieszymy się...
Nie będę was zatrzymywać. Jestem dziennikarką, pracuję w New York World
i chcę napisać artykuł o setnej rocznicy istnienia Klubu Osadników. Spojrzała na
Pilsnera. A czy pan przypadkiem nie jest prezesem?
Tak odpowiedział ostrożnie. Mogę do pani zadzwonić pózniej? Albo jutro?
Lepiej dzisiaj pózniej oświadczyła Mary energicznie i podała mu wizytów-
kę. Najłatwiej złapać mnie przez komórkę. Bardzo mi zależy na rozmowie z panem
oznajmiła i zwróciła się do Regan: Zamierza pani wziąć udział w którymś z wy-
kładów na konferencji?
Spróbuję odrzekła Regan szczerze.
Oboje z �omasem pośpiesznie się pożegnali i pośpieszyli na południe, do oddalo-
nego o kilka przecznic mieszkania Janey. Znajdowało się na trzecim piętrze kamieni-
cy bez windy. Nacisnęli dzwonek domofonu, lecz nie doczekali się odpowiedzi. �omas
odetchnął głęboko, otworzył drzwi i wbiegł do środka, skacząc po dwa stopnie na raz.
Regan podążała tuż za nim.
Przed wejściem do mieszkania narzeczonej zmówił w duchu modlitwę, otworzył
drzwi i pchnął je. Na wprost znajdował się salon, na lewo sypialnia i kuchnia. Nigdzie
nie było śladu Janey.
Chyba mogę powiedzieć, że mi ulżyło, Regan wyznał. Ale gdzie ona może
być?
Regan rozejrzała się po niewielkim salonie. W mieszkaniu panował porządek, meble
byty proste, lecz w dobrym guście. Niektóre z oprawnych w ramki zdjęć przedstawiały
Janey i �omasa. Stół zawalony był teczkami. Regan podeszła, by je obejrzeć.
Prowadziła skrupulatną dokumentację dań przygotowywanych dla klientów
wyjaśnił �omas.
Regan podniosła kartkę, która leżała na stole. Była to lista z nagłówkiem głoszącym:
Dostawy z piątku, 11 marca .
73
Gotowała dla Bena Carneya? zdziwiła się.
Uwielbiał jej kurczaki powiedział �omas ze smutkiem. Miał wilczy apetyt.
Jeszcze dzisiaj rano Janey żałowała, że Ben nie zje kurczaka, którego upiekła mu wczo-
raj.
W ślad za Regan poszedł do kuchni. Na parapecie stała szarlotka, czekoladowe cia-
steczka ułożone były na papierowych ręcznikach. Na kontuarze kilka ciast czekało na
polukrowanie.
Nigdy by ich nie zostawiła na długo bez lukru odezwał się �omas. Jeśli cze-
goś nie znosiła, to wyschniętych ciast.
W rogu na kontuarze stała automatyczna sekretarka, na której migało światełko.
Chcesz sprawdzić wiadomości? zapytała Regan.
�omas skinął głową.
Nie mamy przed sobą nic do ukrycia.
Wszystkie były od �omasa poza jedną: Janey, tu pani Buckland. Jest już szósta.
Co z moją kolacją? Goście przychodzą za godzinę! Co to za proszona kolacja bez jedze-
nia? Zadzwoń do mnie! Bardzo się denerwuję! .
Daj mi jej numer poleciła Regan.
�omas poszedł do salonu i odnalazł właściwą teczkę. Regan wystukała numer
i przedstawiła się zagniewanej pani Buckland.
Nie wiemy, gdzie jest Janey. I bardzo się martwimy.
Wy się martwicie? Wie pani, jak to jest, kiedy zaprasza się gości, a w domu zosta-
ła tylko torebka chipsów?
Regan dołożyła starań, by ukryć irytację.
Pani Buckland, o której rozmawiała pani z Janey?
O pierwszej. Zadzwoniłam do niej i powiedziałam, że to bardzo pilne. Na począt-
ku wahała się, czy przyjąć zamówienie na dzisiaj, ale przypomniałam jej o wszystkich
moich znajomych, którym ją poleciłam, więc się zgodziła.
Co zamierzała przygotować?
Pieczonego kurczaka. Muszę przyznać, że doskonale to robi. Jej indyk bywa cza-
sem suchy, ale pieczony kurczak jest wyśmienity. Na drugi dzień smakuje nawet lepiej.
Pani Buckland, jestem pewna, iż tak jak my ma pani nadzieję, że Janey nic się nie
stało. Czemu nie zaprosi pani swoich gości do restauracji?
Ma pani pojęcie, ile to kosztuje?
Jestem przekonana, że uda się pani znalezć lokal z rozsądnymi cenami.
Rzeczywiście, to miła odmiana nie musieć sprzątać po kolacji odrzekła pani
Buckland łagodniejszym tonem. Mam nadzieję, że Janey nic się nie stało.
Dziękuję. Damy pani znać. Regan odłożyła słuchawkę i zwróciła się do
�omasa: Janey po południu miała dostarczyć jej pieczonego kurczaka.
74
Spojrzeli na siebie. Oboje wiedzieli, że myślą o tym samym.
Nie moja Janey odezwał się Pilsner. Nie wzięłaby kurczaka Bena.
Według pani Buckland na drugi dzień smakuje lepiej.
Mój Boże, dlaczego? zapytał �omas.
Zadzwońmy tam.
Wyjął teczkę z nalepką Carney , a Regan wystukała numer. Nikt nie odpowiedział.
A jeśli ona tam poszła i... i sam nie wiem co? lamentował �omas.
Policja ma klucze do mieszkania Bena zauważyła Regan.
W takim razie nie pozostało nam nic innego, tylko zwrócić się do nich zdecy-
dował. To jedyne wyjście.
Pięć minut pózniej byli już na ulicy. Z policjantem z posterunku umówili się przed
domem Bena. Mary Ruffmer podążała ich śladem.
37
Maldwin i jego uczniowie wyszykowali się już na wieczorne przyjęcie. W oficjalnych
strojach czekali na przybycie gości. Przekąski trzeba było tylko wrzucić na chwilę do
piekarnika, ser, krakersy i sałatki rozłożono już na stole, a szampan chłodził się w lo-
dówce.
Księżniczka Miłości poszła na całego z tym przyjęciem, co, Maldwin? zapytał
Vinnie, przesuwając grzebieniem po włosach.
Nie wolno czesać się w kuchni! zganił go nauczyciel. Skoro czekamy na go-
ści, chciałbym omówić z wami parę spraw. Nie ma sensu tracić czasu. Przejdzmy do sa-
lonu.
Vinnie, Albert, Blaise i Harriet zajęli miejsca na kanapach. Feckles stanął przy oknie
i przyjrzał się swoim uczniom. Nie był to szczególnie inspirujący widok. Odchrząknął
i zapytał:
A teraz, kto mi powie, co to jest cichy kamerdyner ?
Kamerdyner z zapaleniem krtani odrzekł Vinnie.
Vinnie! upomniał go Maldwin.
Cichy kamerdyner zaczęła Harriet to mały pojemnik używany do zbierania
okruchów ze stołu i popiołów z popielniczek. Jest w każdym porządnym domu.
Dziękuję, Harriet pochwalił ją Maldwin. Dziewczyna rozpromieniła się, zado-
wolona. Zaraz rozdam materiały do przestudiowania. Zamierzam zrobić wam krót-
ki test. Teraz jednak zajmiemy się czymś innym. Jak wiecie, Stanley Stock, producent te-
lewizyjny, znowu tu dzisiaj będzie. Chcę mu zaproponować, żeby zapytał was o marze-
nia związane z profesją kamerdynera. Kto wie? Może będą was oglądać przyszli praco-
dawcy?
75
Jakie to podniecające! wykrzyknęła Harriet. Mogę mówić pierwsza?
Zaraz chyba się porzygam, pomyślał Blaise. I nie zamierzam udzielać wywiadu przed
kamerą. Wczoraj zrobiłem wszystko, żeby usunąć się z widoku.
Z interkomu rozległ się głos Lydii:
Maldwinie, jesteś mi na moment potrzebny.
Feckles spojrzał na zegarek.
Macie chwilę na odpoczynek. Pamiętajcie, to przyjęcie jest bardzo ważne!
I zdecydowanym krokiem opuścił salon.
Co zamierzasz powiedzieć? zwrócił się Albert do Vinniego.
To mnie przerasta.
38 [ Pobierz całość w formacie PDF ]