Kirst Hans Hellmut Kamraci 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

�� Aż tu nagle dwa tygodnie temu firma wysłała pana do tego miasta.
�� Tak podchwycił natychmiast Meiners. Spadło to na mnie jak piorun. Nagle
wszystko stanęło mi znowu przed oczyma. Naprzód chciałem po prostu powiedzieć, że nie
pojadę. Ale potem, w obawie przed utratą posady, powiedziałem sobie: jedz, wypełnij swoje
zadanie i niech cię nic poza tym nie obchodzi.
�� Czy można chodzić po deszczu i mówić sobie: nic mnie to nie obchodzi? Przecież
niezależnie od tego człowiek i tak zmoknie.
�� Uważa pan, że wojna jest takim deszczem i wszystko, co się z nią wiąże?
�� Coś koło tego. Tantau zabierał sią właśnie do drugiej z rzędu tabliczki czekolady.
Można by także powiedzieć: nikt nie żyje dla siebie. I ponieważ człowiek nie ma innego
wyboru jak współżyć z ludzmi, musi próbować przynajmniej uzdrowić klimat tego
współżycia. Każdy musi coś robić w tym kierunku, żeby ludzie mogli stać się weselsi,
mądrzejsi i czystsi, żeby byli bardziej syci i zdrowsi.
134
Michel Meiners, który słuchał uważnie, powiedział:
�� Ludzie, z którymi byłem wówczas razem, też nie zapomnieli! Jeszcze wciąż o tym
myślą, ciągle jeszcze ich to niepokoi. Czy nie jest to dowodem, że mają sumienie? Czy na tej
podstawie nie można by skończyć z tym wszystkim raz na zawsze?
�� Niech pan nie będzie kąpany w gorącej wodzie powiedział ostrzegawczo Tafitau.
Są ludzie, którzy wszystko rozumieją i wszystko przebaczają. Ci ludzie kochają ludzkość bez
zastrzeżeń. Oczywiście nie mam nic przeciwko nim, już choćby dlatego, że nie występują
masowo. Mam na myśli coś całkiem innego, a mianowicie: nie należy sądzić, że ludzie są z
gruntu dobrzy czy z gruntu zli, trzeba widzieć ich takimi, jakimi są, trzeba próbować ich
dokładnie poznać i właściwie oceniać. Nie można ich ani ślepo kochać, ani ślepo
nienawidzić.
�� Dlaczego mówi pan to do mnie? zapytał Meiners zdetonowany. Już się zanosiło
na to, że się z tym wszystkim uporam, a teraz znowu wszystko wydaje mi się strasznie
skomplikowane.
�� Bo to też jest skomplikowane powiedział Tantau. Wezmy choćby taką prostą
rzecz jak sumienie. Twierdzi pan, że koledzy pańscy z tamtych czasów mają je. No cóż,
byłoby dobrze, gdyby to sumienie pańskich przyjaciół odezwało się już wtedy.
�� Wtedy była wojna!
�� I co z tego? Czy to coś usprawiedliwia? To prawda, że niejedno można tym
wytłumaczyć. Ale idzmy dalej: czy nie zachodzi tu czasem taki przypadek, że sumienie to
spało przez całe lata kamiennym snem? I obudziło się dopiero teraz? Przy czym pozwalam
sobie wątpić w to, że mamy tu do czynienia z czymś takim jak sumienie. To, co się tu
obudziło, może być równie dobrze instynktem samozachowawczym.
�� Utrudnia mi pan sprawę powiedział Michel Meiners z goryczą w głosie.
�� Nie wolno panu niczego sobie ułatwiać!
Gdybym wiedział, nigdy w życiu bym tu nie przy
jechał.
135
Drogi panie Meiners, nie pan jeden jest tego zdania.
�� Tantau rozprawiał się już z drugą tabliczką czekolady.
�� Ale przyjechał pan, i przyglądał się pan niektórym ludziom przez szybę autobusu. Poznał
pan Karla Schulza?
�� Nie bardzo. Miałem tylko wrażenie, że to mógłby być kapral Schulz.
�� A dlaczego poszedł pan na Targi Budowlane? Chciał pan zobaczyć swego dawnego
kolegę Kerzego?
�� To był przypadek.
�� Ale poznał go pan?
�� Tak. Prawie wcale się nie zmienił, tylko potwornie się roztył.
�� Zauważył pan, że skierował się ku panu, że chciał się z panem zetknąć?
�� Owszem. Ale ja nie chciałem mieć nic wspólnego z nim ani z nikim z drużyny. Na
samą myśl, że mógłbym się z nimi zetknąć, robiło mi się słabo. Po prostu stchórzyłem
wówczas. To chyba będzie najbardziej właściwe określenie.
�� Obleciał pana strach, że trzeba będzie wyciągać konsekwencje, skoro nastręcza się
jedyna po temu okazja. I to konsekwencje, które w gruncie rzeczy musiałyby być roz-
rachunkiem.
Michel Meiners podszedł do okna. Oparłszy się o framugę, przyłożył czoło do zimnej
szyby. Przed jego oczyma ciągnęły się szyny kolejowe, z lokomotyw unosiły się kłęby
gęstego, czarnego dymu. Ludzie na peronie wyglądali jak lalki.
�� Rozważając to wszystko, myślałem dotąd wyłącznie o sobie rzekł po długim
milczeniu. Uświadomiłem to sobie po pierwszej rozmowie z panem. Jeżeli powiedziałem
panu teraz, że chciałbym z tym skończyć, to nie wymieniłem jeszcze wszystkich motywów
tej decyzji.
�� Znam je teraz. Tantau zdawał się pieścić wzrokiem następną tabliczkę czekolady.
Uświadomiwszy sobie swoją słabość, był pan gotów sądzić, że inni też są słabi.
�� I czyż nie miałem racji? Meiners znowu się ożywił.
Czy nie postępuję w myśl pańskich intencji? Podszedł
do Tantaua i usiadł koło niego. Jeżeli nawet ci koledzy
136
dopuścili się czegoś odrażającego, to było to rezultatem ich czysto ludzkiej słabości. Oni też
stchórzyli, ich też obleciał strach. Działali w panice, w chaosie... Chodziło o ich życie. Wina
ich jest wielka, to prawda, ale czy nie jest do pewnego stopnia zrozumiałe, że ktoś w sytuacji
przymusowej robi coś, czego by normalnie nigdy nie uczynił? A cóż było wówczas
normalne?
Tantau w zamyśleniu przyglądał się leżącej przed nim trzeciej tabliczce czekolady. Po
chwili odsunął ją i powiedział:
�� Jeżeli konsekwentnie będzie pan myślał tak dalej, to następna faza będzie wyglądała
następująco: tak zwani pańscy koledzy dopuścili się tego, czego się dopuścili, przez czysto
ludzką słabość, a ponieważ i pan miał swoje słabości i popełniał błędy, przeto będzie chciał
pan wszystko zostawić tak, jak było, choć błędy popełnione przez jedną stronę i drugą stronę
są prawdopodobnie, jeśli chodzi o ich wagę, nieporównywalne. Tak czy nie?
�� Oczywiście, że popełniałem błędy przyznał się Me-iners natychmiast i błędy te [ Pobierz całość w formacie PDF ]