[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Myślałem o tych przeklętych kablach, Alan, aż mi łeb pękał - szepnął konfidencjonalnie. - Wydaje mi się, że znalazłem na nie sposób. Czy mam ci powiedzieć teraz? - Tak, naturalnie. To bardzo interesujące. Niech pan mówi, poruczniku, tu sami swoi. Petera znów ogarnęła niechęć i nieufność. Nie ulegało. wątpliwości, McNeill przejmował inicjatywę w swoje ręce, stawał się przywódcą, duszą przedsięwzięcia, niczym pułkownik, dowódca bojowej jednostki, przyjmujący raporty zwiadowców. Pomimo niezwykłych warunków i fatalnej sytuacji Peter z trudem mógł się pogodzić z myślą, że on, porucznik królewskiego lotnictwa, przechodził pod rozkazy zwykłego cywila i to niewiadomego pochodzenia. - Jestem z zawodu elektrykiem - wyjaśnił Hitchcock. - Miałem kiedyś przed wojną warsztat elektrotechniczny w Wellington. Maleńki warsztacik, sam w nim pracowałem, matka trochę pomagała. Jak to było strasznie dawno... - zamyślił się i zwiesił głowę. - Czas biegnie niekiedy bardzo szybko, niekiedy zaś wlecze się w tempie żółwia - zauważył współczująco McNeill. Shannon zniecierpliwił się. Co go teraz obchodziły przedwojenne czasy i warsztat w Wellington? Po co McNeill wygłupia się ze swymi pseudofilozoficznymi uwagami? Każda godzina jest cenna, a oni świadczą sobie grzeczności, jakby znajdowali się w hallu hotelu Park Lane w Londynie lub na dworskim przyjęciu w pałacu Buckhimgham. Bloody hell! Czy zapomnieli, ze siedzą w ogrodzonej, śmierdzącej klatce i lada chwila mogą otrzymać od strażnika pałką po tyłku?! Hitchcock podniósł głowę, ocknął się z zadumy, zabrał głos. Zauważył już poprzednio, że kable i ich złącza biegły tuż za drutami ogrodzenia. Japończycy nie postarali się, by obóz lepiej urządzić, może zamierzali go przenieść wkrótce i nie dbali o dokładniejsze wyposażenie. Hitchcock, jak twierdził, miał długie ręce, mógł dosięgnąć kabli poprzez druty i spowodować spięcie. McNeill rozjaśnił się, poklepał Nowozelandczyka po ramieniu, ale po chwili zmarszczył brwi. - Pomysł dobry, Hitchcock, niemniej Japończycy połapią się od razu i podniosą alarm. Zresztą nie będzie pan mógł uciekać z nami, skoro pan będzie przy kablach. Hitchcock bynajmniej się nie skonfundował. Wyjaśnił dopiero ogólny pomysł i przeszedł teraz do szczegółów. Kable zamierzał połączyć wcześniej, jeszcze przy świetle dziennym, gdy lampy i reflektory nie będą się palić. Potem, już o zmroku, gdy któryś z wartowników przekręci wyłącznik w baraku, nastąpi właściwe spięcie i unieruchomienie całego systemu oświetleniowego. - Wspaniale - obecnie McNeill był całkowicie zadowolony. - To rozwiązuje sprawę. Zabierajmy się do najważniejszego zagadnienia. Spytajmy reszty, co myśli o naszym planie. Jak już mówiłem albo wszyscy, albo nikt. Trzeba również podkreślić w rozmowie z ludzmi, że w czasie ucieczki pójdziemy na całego. Jeżeli ktoś odniesie rany, czy też pozostanie z tyłu, nikt po niego nie wróci, nikt mu nie pomoże. - Jak można... - wyrwało się Peterowi. - To konieczne, poruczniku - wyjaśnił cierpliwie McNeill. - Wiem, że się to wydaje niekoleżeńskie, nawet nieludzkie, ale sprawa jest zbyt poważna. Opóznienie spowoduje wpadkę i śmierć wszystkich. Trzeba też podkreślać stanowczo, że jeżeli któryś z grupy nie opuści obozu z nami, niechybnie zginie. Do rozmowy spiskowców wtrącił się siedzący obok podporucznik RAFu, George O'Brien, niewysoki i jasnowłosy Irlandczyk, pilot rozpoznawczego dywizjonu maszyn Catalina . O'Brien został zestrzelony i schwytany przez wroga w początkach oblężenia Singapuru, przebywał w Pasir Pandziang zbyt długo, jak na jego upodobania. - Ci, co zwieją, też zginą, tylko trochę pózniej - zauważył pesymistycznie. - Czy to znaczy, że chcesz zgnić tutaj, w tym zaduchu, George? - spytał Peter, który znał Irlandczyka jeszcze przed wojną, a potem latał z nim wielokrotnie na różne zadania, przeważnie na pozorowane ataki powietrzne. - Jeżeli zwieję, zdechnę w dżungli. Jeżeli zostanę, zatłuką mnie Japończycy, przecież jestem w [ Pobierz całość w formacie PDF ] |